Bas (11) onderging een harttransplantatie, maar werd uiteindelijk zelf donor

Als hem iets zou overkomen wilde hij zelf donor worden, had Bas gezegd. 33 dagen nadat zijn harttransplantatie fout ging, stond Bas inderdaad zijn organen af. Moeder Ann vertelt.

Ann Baptist

“Bas was heel extravert en gericht op anderen: ‘zichzelf weggeven’, dat paste bij hem.”

Nieuw hart nodig

“Op een middag stortte Bas opeens in op het voetbalveld. In het ziekenhuis bleek hij een vergroot hart te hebben. De oorzaak was onbekend, maar de kans was groot dat een eerdere virale infectie de oorzaak was. Op termijn zou hij een nieuw hart nodig hebben, zei de cardioloog. Maar voorlopig zouden ze het met medicatie proberen onder controle te krijgen. 

Maar Bas ging steeds meer achteruit. Het is heel moeilijk om daar als moeder op toe te kijken. Na een tijdje kon hij niet meer met de fiets en werd hij op school de trappen op gedragen. Uiteindelijk kon hij niet meer dan honderd meter lopen en onderwees ik hem thuis, waardoor zijn wereldje heel klein werd. Uiteindelijk kwam hij op de wachtlijst voor een harttransplantatie.

Op intensieve

Intussen had de redactie van het VTM-programma ‘Cathérine’ gevraagd of Bas wilde meewerken aan een reportage over transplantaties. Hij zei meteen enthousiast ja en belde al zijn vriendjes op om te zeggen dat hij een BV ging worden. (lacht) Hij vond het geweldig. Een paar maanden later was het zover: er was een hart. De mensen van de tv-ploeg filmden de hele operatie. 
Op de operatietafel kreeg Bas een hyperacute afweerreactie en viel zijn nieuwe hart stil. Dat is erna wel opnieuw beginnen kloppen, maar Bas was inmiddels in coma geraakt. De eerste dagen hadden mijn man en ik nog hoop, want als hij zou ontwaken, zou hij meteen bovenaan de lijst voor een nieuwe transplantatie gezet worden. Maar na weken op intensieve, hij heeft er uiteindelijk 33 dagen gelegen, wisten we wel welke richting het uitging…

Ook jij bent donor.
Geef leven door.

Slechtnieuwsgesprek

Bas heeft altijd gezegd dat als als hij zou sterven, hij zelf ook orgaandonor wilde worden. Dat zei hij thuis tegen ons en tegen de professor in het ziekenhuis. Hij was een ontzettend pienter kind: hij zat op school een jaar hoger en las al op zijn derde. Hij was heel extravert en gericht op anderen: ‘zichzelf weggeven’, dat paste bij hem. Hij is inderdaad niet meer wakker geworden uit zijn coma. Zijn hersenen zijn gaandeweg afgestorven. 

Na het slechtnieuwsgesprek in het ziekenhuis heb ik meteen aangegeven dat we Bas zijn organen wilden afstaan. De artsen en de verpleging reageerden verrast, meestal moeten ze dat vragen. Maar voor mij was het vanzelfsprekend: Bas wilde het, plus het zou niet juist zijn als je zelf een tweede kans krijgt, maar die anderen niet gunt. Ik hoopte echt dat ze voor álle organen iemand zouden vinden. Op die manier zou Bas zijn dood niet helemaal voor niets geweest zijn. 

De intensivist van de kinderintensieve hield ons op de hoogte van wat er gebeurde met de organen. De nieren zijn naar kinderen in België gegaan, vertelde hij, de longen en de lever naar jonge vrouwen in Duitsland. Of het me troost gaf dat Bas op die manier levens redde? Ja, toch wel. Het is fijn om te weten dat hij verder leeft in andere mensen. Hij heeft nu leven gegeven aan anderen, dat vind ik een mooie gedachte. 

Bas Stoere Strijder

Op de dag dat hij donor werd, werd ‘Cathérine’ uitgezonden op televisie, een mooi toeval. VTM vroeg eerst nog of ik de uitzending wilde laten doorgaan. Ik heb daar ja op gezegd omdat dit ook de realiteit is: het gaat soms ook mis en mensen mogen dat weten. Uit dat tv-programma is uiteindelijk mijn vzw ‘Bas Stoere Strijder’ voortgekomen. Ik had helemaal niet de bedoeling om een vzw op te richten, dat is organisch gegroeid na alle aandacht die we kregen in de pers en via sociale media. We zijn intussen met een aantal mensen. De vzw maakt voorlichtingsboekjes over transplantaties voor kinderen, gaat spreken op conferenties, werkt mee aan educatie op scholen en geeft kwetsbare gezinnen financiële steun. In het begin deed ik het voornamelijk als troost voor mijn verdriet en uit nood aan zingeving, maar gaandeweg is dat veranderd. Ik ben een bezige bij, ik doe het echt graag en ik ben goed in dingen uitleggen.”