Mukkades onderging een lever-, nier- en pancreastransplantatie

Op haar elfde werd er bji Mukaddes (37) diabetes vastgesteld. Als twintiger en dertiger ging haar gezondheid steeds verder achteruit. Zonder een nier-, lever- en pancreastransplantatie had ze nog maar een jaar te leven.

Enige oplossing

“Ik ben mijn donor ontzettend dankbaar. Dankzij hem ben ik er nog. Want zonder transplantatie zouden mijn eigen organen het opgegeven hebben. Ik kamp namelijk sinds mijn elfde met diabetes. Toen al moest ik vier keer per dag insuline spuiten. Later, toen ik in de twintig was, kreeg ik daar - als gevolg van de diabetes - nierproblemen bij. Ik was voortdurend moe en futloos. Ook zag ik er vaak gelig uit en had ik overal felle jeuk. Dat bleek door levercirrose te komen, ook een gevolg van de diabetes. Ook mijn pancreas werkte niet meer. Omdat geen enkele behandeling hielp, was een transplantatie de enige oplossing. Anders had ik nog maar een jaar te leven, zeiden de dokters.”

“Telkens als ik mijn anti-afstotingsmedicatie neem, sta ik stil bij mijn donor. Zonder hem had ik mijn dochter niet zien opgroeien.”

“Zelf bleef ik tegen beter weten in geloven in dat het nog goed zou komen, ook de dagen daarna in het ziekenhuis. Achteraf kregen mijn man en ik allebei gelijk: Robbe kreeg opnieuw een hartslag, maar hij had nauwelijks hersenactiviteit. En doordat hij te lang zonder zuurstof geweest was, is hij nooit van de beademingsmachine af gekomen. Hij reageerde ook op niets meer. Ik besefte: ik ben mijn zoon sowieso kwijt. Zelfs als hij het overleeft, zal dat als een soort plant zijn, hij zou zwaar gehandicapt zijn.”

Emotioneel afscheid

“Drie organen in één keer transplanteren bleek de beste optie. Zo kreeg ik organen van dezelfde donor, waardoor er minder kans op afstoting was. Hoewel ik geen andere keuze had, was ik heel bang. Zo’n zware operatie haal ik nooit, dacht ik. Ik heb zelfs een afscheidsbrief naar mijn dochter geschreven. En de avond ervoor heb ik in mijn ziekenhuiskamer afscheid genomen van mijn vader, moeder en zussen. Een heel emotioneel moment.”

“De operatie duurde van negen uur ‘s ochtends tot elf uur ‘s avonds. Dezelfde chirurgen werkten aan één stuk door en de verpleegkundigen wisselden drie keer van shift. Toen ik wakker werd, had mijn moeder mijn hand vast en zat mijn vader aan mijn bed te bidden. Ik had veel pijn, maar tegelijk was ik ontzettend blij en opgelucht: yes, ik leef nog. Ik kan mijn dochter zien opgroeien en zij hoeft niet verder zonder haar moeder.”

Opnieuw leren lopen

“Ik heb twee maanden in het ziekenhuis gelegen. Er waren complicaties, waardoor ik opnieuw geopereerd moest worden. Mijn maag had namelijk eerst te weinig plaats, waardoor ik bij een paar slokken water meteen vol zat. Ik had natuurlijk een zwaar revalidatietraject. Samen met een kinesitherapeut moest ik opnieuw leren lopen, zelfs opnieuw een kopje koffie leren drinken, zo verzwakt was ik.” 

“Na een lang herstel gaat het nu beter met mij dan ooit. Want door de transplantatie is mijn diabetes verdwenen. Eigenlijk heb ik een heel nieuw leven nu. Ik heb weer energie om te wandelen en om te sporten.  Ik kan weer op vakantie met mijn dochter en ik volg een cursus gitaar. Ik besef opnieuw dat het leven mooi is en ik geniet van alle kleine dingen. De transplantatie was voor mij dus heel succesvol.” 

Zelf ook donor

“Over mijn donor weet ik niets. Ik ga ervan uit dat het een man is,. Ik had een droom toen ik op intensieve lag, waarin hij zei dat hij blij was dat hij zijn organen aan mij gegeven had. Maar ook al ken ik zijn geschiedenis niet, hij is een belangrijk deel van mijn leven. Elke ochtend en avond wanneer ik mijn medicatie neem, sta ik er eventjes bij stil.”

“Afgelopen kerst heb ik een brief naar zijn familie geschreven, om te bedanken. Elke verjaardag van mijn transplantatie en dus van zijn overlijden brand ik een kaarsje voor mijn donor. Ik had hiervoor nooit nagedacht over transplantatie en donatie, door hem heb ik een formulier ondertekend dat ze ook mijn organen mogen gebruiken. Mijn hele familie heeft intussen hetzelfde gedaan.”