Na het overlijden van Ona, doneerden haar ouders haar organen

Een griep, dachten Leen en haar man, toen hun dochter Ona ziek werd. Maar het bleek meningitis en Ona’s leven eindigde abrupt. Omdat haar ouders wisten dat Ona het zou hebben gewild, werd ze donor.

Leen

Dicht bij Ona

“Door Ona’s dood besef ik dat overledenen een mooi afscheid geven bij het leven hoort. Ik was in die tijd docente aan een hogeschool, maar dat was te confronterend met die meisjes van Ona’s leeftijd. Ik wilde iets anders, iets dat met Ona te maken had. Ik had intussen ook een paar cursussen voor begrafenisondernemer gevolgd, omdat ik zo weinig wist over wat er met je lichaam gebeurt wanneer je sterft. Mijn man en ik hadden eerder rouwtherapie gevolgd, maar ik wou meer weten. Een paar maanden na haar begrafenis ben ik naar een begrafenisondernemer gestapt en heb ik gezegd: ik wil hier werken.

“Door de donatie, waarbij ze zeven mensen redde, en via mijn nieuwe job bij een begrafenisondernemer leeft Ona toch een beetje voort.”

Een verschil maken

Sindsdien schrijf ik vieringen en begeleid ik families. Ik heb intussen al zo’n tachtig vieringen georganiseerd. Een prachtige job die me veel geeft. En door wat ik meegemaakt heb, kan ik een verschil maken. Zo wist ik niet dat ik voor de begrafenis Ona mee had mogen helpen aankleden. Of dat ik haar vingerafdrukken had kunnen laten nemen. Niemand had me dat verteld, en achteraf had ik die dingen graag gedaan. Sommige ondernemers stellen het de familie voor, andere niet. Omdat ik weet hoe belangrijk ze zijn, zijn dat nu dingen die ik in mijn job met de nabestaanden bespreek.

Roerloos op bed

Het leven lachte Ona toe. Ze had veel vriendinnen, maakte plannen voor hogere studies, deed ballet, ging naar de scouts en had haar eerste vriendje - gelukkig heeft ze de liefde nog gekend. En op een avond werd ze ziek. Een griep, dachten mijn man en ik eerst. Maar op een gegeven moment zat ze op bed en kon ze nauwelijks nog praten of bewegen. We hebben de ambulance gebeld. Ik weet nog hoe we haar vroegen om haar naam te zeggen. Ze kon nog net een antwoord geven en toen viel ze weg. Dat is de laatste keer dat ze gesproken heeft.

Ook jij bent donor.
Geef leven door.

Leen

Leen

Iedereen akkoord

In het ziekenhuis kregen we te horen dat Ona een bacteriële hersenvliesontsteking, oftewel meningitis, had. Ze werd in een coma gehouden en er werd een behandeling met antibiotica gestart. Maar al snel was het duidelijk dat ze het niet zou halen. Toen de dokters over orgaandonatie begonnen, wisten we meteen: dit zou Ona gewild hebben. Ze was een heel optimistisch en een heel gevend iemand. En ik hoorde haar zeggen: ‘Mama, natuurlijk! Als je andere mensen daarmee kunt helpen en in leven houden: doén gewoon!’ Mijn man en ik twijfelden dan ook geen moment. Ook haar broer Otis ging akkoord. 

Nieuw leven

Met haar nieren, hart, longen, lever, dunne darm en alvleesklier heeft Ona zeven mensen gered. De liefde en de herinneringen blijf ik behouden, en als donor leeft ze toch een beetje voort in andere mensen, wat ik een mooie gedachte vind. Als je gelooft dat liefde in het hart zit, hoe mooi is het dan om die liefde door te geven aan een ander, in plaats van ze te begraven of te cremeren? 
De meeste van haar organen zijn in België gebleven, alleen haar lever is naar Duitsland gegaan. Dat laatste vind ik fijn en passend. Ona was een werelds persoon. Haar thuisstad was haar te klein en ze overwoog om na de middelbare school in een andere stad te gaan studeren of een halfjaar te gaan reizen, daar was ze nog niet uit.

Veel voldoening

Mensen vragen me weleens: is het wel een goed idee om bij een begrafenisondernemer voortdurend in het verdriet te zitten? Maar zo beleef ik het niet. Mijn verdriet gaat nu om Ona verschrikkelijk missen. Dat we thuis nog maar met drie aan tafel zitten in plaats van met vier. Of dat ik geen vrolijke meisjesstem meer hoor wanneer ik thuiskom: ‘Mama, hoe was je dag?’ Bij het uitvaartcentrum is het anders: de families zitten in een andere, eerdere rouwfase. Het geeft me juist veel voldoening om daarbij iets extra’s voor hen te betekenen, vanuit mijn eigen verlies. Ook zo leeft Ona een beetje voort.”

Als de vraag voor orgaandonatie wordt gesteld, komen er heel wat emoties bij kijken. Bekijk het advies van de psycholoog